Πολλαπλές τυχαιοποιημένες μελέτες με χρήση ομάδας ελέγχου (45 μέχρι το 2001) έδειξαν ότι η σωματική άσκηση μειώνει τα επίπεδα αρτηριακής πίεσης στους υπερτασικούς (κυρίως η αερόβια). Σε μία μεταανάλυση όλων των υπάρχοντων μελετών που έγινε το 1995 φάνηκε ότι σε όσους έχουν φυσιολογικά επίπεδα αρτηριακής πίεσης η άσκηση τα μειώνει κατά 3mmHg, σε όσους είναι οριακά υπερτασικοί κατά 6 mmHg και στους βεβαιωμένα υπερτασικούς κατά 10 mmHg.

Το Αμερικανικό Κολλέγιο Αθληιατρικής συστήνει ρυθμική και αεροβική άσκηση των μεγάλων μυών ( βάδισμα, τρέξιμο, ποδηλασία), 3-5 ημέρες την εβδομάδα, από 20 έως 60 λεπτά και με ένταση τέτοια ώστε να επιτυγχάνεται το 60-90% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας του αθλούμενου. Πράγματι σαν ιδανική καρδιακή συχνότητα κατά τη διάρκεια της αερόβιας άσκησης θεωρείται το 60-90% της μεγίστης καρδιακής συχνότητας, όπου αυτή υπολογίζεται αφαιρώντας από το 220 την ηλικία του αθλούμενου σε έτη. Δηλαδή άτομο ηλικίας 50 ετών θα ήταν καλό όταν αθλείται οι σφίξεις του να είναι μεταξύ 102 και 153 (220-50=170, 60%=102 και 90%=153).

Όλες οι συστάσεις εστιάζονται στην αερόβια άσκηση σαν κύρια δραστηριότητα. Ορισμένες περιλαμβάνουν τα βάρη σαν μέρος μίας ολοκληρωμένης  άσκησης αλλά καμία δεν θέτει τις ασκήσεις με βάρη σαν την κύρια μορφή άσκησης. Ο ρόλος των ασκήσεων με βάρη στους υπερτασικούς χρήζει περαιτέρω μελέτης, αλλά  συνιστάται στο πλαίσιο μίας συνολικότερης σωματικής άσκησης.

Σαν αντένδειξη ισομετρικής άσκησης (δηλαδή ασκήσεων με βάρη) σήμερα είναι η αρτηριακή υπέρταση εφόσον η πίεση πριν την έναρξη της άσκησης είναι αυξημένη (Συστολική >  160 mm Hg και/ή διαστολική > 100 mm Hg), οι μη ελεγχόμενες αρρυθμίες, το πρόσφατο ιστορικό καρδιακής ανεπάρκειας,  η σοβαρού βαθμού στένωση ή ανεπάρκεια κάποιας βαλβίδας και η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια.

Μολονότι τα υπερτασικά άτομα παρουσιάζουν μεγαλύτερη αύξηση της αρτηριακής πίεσης συγκριτικά με τα νορμοτασικά  υπάρχουν ενδείξεις σχετικά με το ότι ο κίνδυνος αυτών μειονεκτεί του οφέλους που θα έχουν εφόσον η ρύθμιση της πίεσης τους γίνεται αποτελεσματικά από τον ιατρό τους.

Τα φάρμακα που λαμβάνουν οι υπερτασικοί και οι στεφανιαίοι ασθενείς έχουν επίδραση στην άσκηση όπως ορθοστατική υπόταση ιδιαίτερα στο τέλος της άσκησης από τα νιτρώδη, μείωση της αντοχής στην άσκηση από τους β-αποκλειστές (αλλά αύξηση αυτής στους στεφανιαίους ασθενείς), και αφυδάτωση που προκαλείται από χρόνια άσκηση και μετά από έντονη άσκηση μπορεί να επιτείνει πιθανή υποκαλιαιμία από τα διουρητικά και ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η συνεννόηση με το καρδιολόγο τους πριν ενταχθούν σε κάποιο ευεργετικό για αυτούς πρόγραμμα άσκησης.

Τέλος θα πρέπει να τονιστεί ότι η έντονη σωματική δραστηριότητα αυξάνει σε μικρό βαθμό την πιθανότητα εμφάνισης οξέως ισχαιμικού επεισοδίου κατά τη διάρκεια αυτής. Ως εκ τούτου θα πρέπει ιδιαίτερα όσοι είναι καπνιστές ή παρουσιάζουν άλλα προβλήματα υγείας όπως υπέρταση, δυσλιπιδαιμία, σάκχαρο και είναι άνω των σαράντα ετών να απευθύνονται στον καρδιολόγο τους πριν ενταχθούν σε κάποιο πρόγραμμα άσκησης.

Τα οφέλη που αποκομίζουμε από την άσκηση δεν έχουν όριο ηλικίας. Διάφορες μελέτες έδειξαν ότι μέχρι την ηλικία των 90 ετών, η υιοθέτηση ενός ενεργού τρόπου ζωής μειώνει τον κίνδυνο θανάτου κοντά στα επίπεδα όσων ήταν πάντοτε ενεργοί.
Για αυτό θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η άσκηση αποτελεί το ασφαλέστερο και  φθηνότερο φάρμακο για την καρδιά καθώς και ότι δεν είναι ποτέ αργά για να ξεκινήσουμε.