Θυμηθείτε

Θυμηθείτε μια στιγμή κατά την οποία κάποιος σας φέρθηκε άσχημα, σας απέρριψε, σας πέταξε το μπαλάκι, έκανε κάποιο λάθος, μίλησε απότομα και σκληρά, ήταν αδέξιος, σας μετέφερε μια πληροφορία λάθος ή σας επηρέασε αρνητικά ακόμα και χωρίς πρόθεση τέτοια. Αν αυτό το άτομο αρνηθεί να παραδεχθεί το λάθος του, πώς μπορεί να αισθανθείτε; Ίσως αδικία, ματαίωση, ανησυχία, απόσταση, λιγότερο ικανός να τον εμπιστευτείτε και πιο αμυντικός για τον εαυτό σας. Αυτή η συναναστροφή λοιπόν – ή ακόμα και η σχέση – μπλοκάρει στο γεγονός ότι δεν παραδέχτηκε το λάθος του και κατά συνέπεια η σχέση επισκιάζεται και αποκτά εμπόδια και στιγμές δυσφορίας.

Παραδεχτείτε

Αν αυτό το άτομο είχε παραδεχτεί το λάθος του, πώς φαντάζεστε ότι θα αντιδρούσατε; Πιθανώς αρκετά καλύτερα. Όταν κάποιος παραδέχεται το λάθος του (γενικότερα), κάνει τον άλλον να αισθανθεί μεγαλύτερη ασφάλεια, σταθερότητα, λιγότερη σύγχυση και περισσότερη ζεστασιά προς τον άλλον και προφανώς έχει μεγαλύτερη διάθεση να παραδεχτεί και ο ίδιος τα λάθη του.

Αν το γυρίσουμε τούμπα, θα μπορέσουμε να δούμε τα οφέλη της παραδοχής του λάθους στους άλλους. Χτυπάμε στην καρδιά του γεγονότος κι έτσι περιορίζουμε την ένταση μιας αιτίας άγχους ή θυμού, μπορούμε να προχωρήσουμε σε άλλα ζητήματα (συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας αναγκών), και από δυναμική θέση νοιώθουμε ότι έχουμε το δικαίωμα ή την ευκαιρία να ζητήσουμε απ τον άλλον να παραδεχτεί το λάθος του. Ένα σημαντικό κομμάτι της παραδοχής του λάθους είναι κάτι πολύ φυσιολογικό και απαραίτητο. Η δέσμευση ότι θα αποφύγουμε αυτό το λάθος στο μέλλον όσο καλύτερα μπορούμε. Έτσι προχωράμε πέρα από το πρόβλημα και τα αρνητικά συναισθήματα και εστιάζουμε σε κάτι πιο θετικό.

Πώς όμως θα το κάνουμε αυτό με ασφάλεια και αυτοπεποίθηση ;

Ξεκινάμε υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας ότι είναι προς δικό μας όφελος να παραδεχτούμε το λάθος και να προχωρήσουμε παρακάτω. Μπορεί να σκεφτούμε ότι η παραδοχή των λαθών είναι αδυναμία ή ότι θα κάνει τον άλλον να κουκουλώσει τα δικά του λάθη. Αλλά στην ουσία, αυτός που παραδέχεται τα λάθη του είναι ο δυνατός της υπόθεσης και είναι σε θέση ισχύος στην συναναστροφή του με τους άλλους. Είναι σημαντικό να καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε τα λάθη μας – παρασπονδίες, μη-δεξιότητες, κλπ. – από τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ στην συναναστροφή ή την σχέση. Δεν χρειάζεται να δίνουμε μεγάλη έμφαση στο λάθος μας λόγω ενοχής ή για να ρίξουμε τους τόνους. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και πολύ συγκεκριμένοι στο μυαλό μας σχετικά με το ποιο είναι δικό μας λάθος – και ποιο δεν είναι. Εμείς είμαστε οι κριτές του λάθους μας και κανείς άλλος.

Παραδεχόμαστε το λάθος άμεσα με απλά λόγια και όσο πιο ξεκάθαρα. Μπορούμε να εξηγήσουμε και το πλαίσιο του λάθους – όπως ότι ήμασταν κουρασμένοι ή αναστατωμένοι με κάτι άλλο – αλλά καλό θα ήταν να αποφύγουμε να δικαιολογήσουμε το λάθος μας ή να ψάξετε για στήριξη. Μερικές φορές - ιδίως σε φορτισμένες συνθήκες – είναι καλύτερο απλά να αναγνωρίσουμε το λάθος μας χωρίς να αναφέρουμε κάποια εξήγηση σαν περιτύλιγμα.

Ας προσπαθήσουμε να δείξουμε ενσυναίσθηση και στοργή στις συνέπειες του λάθους του άλλου. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας γιατί είναι προς όφελός μας να το κάνουμε αυτό. Μένουμε στο λάθος για ένα λογικό χρονικό διάστημα. Δεν πηδάμε γρήγορα στα λάθη του άλλου ανθρώπου αλλά δεν αφήνουμε και το άλλο άτομο επανειλημμένα να μας τονίζει το δικό μας λάθος αφού το έχουμε παραδεχτεί! Υποσχόμαστε στον εαυτό μας και ίσως και στον άλλον άνθρωπο, ότι δεν θα επαναληφθεί το λάθος αυτό. Όταν νοιώσουμε καλά, αλλάζουμε συζήτηση. Ίσως τότε να είναι η κατάλληλη στιγμή να επισημάνουμε τρόπους με τους οποίους ο άλλος άνθρωπος θα μπορούσε να μας βοηθήσει να μην επαναλάβουμε το λάθος αυτό στο μέλλον (π.χ. αν επιστρέψει κι εκείνος στην ώρα του στο σπίτι για φαγητό, ίσως με βοηθήσει να μην φωνάξω στα παιδιά ). Η΄ μπορούμε να φέρουμε στην συζήτηση ένα λάθος του άλλου και να δούμε μαζί πώς με τη βοήθειά μας θα αποφύγει την επανάληψη του.

Και μετά – δεν ξαναγυρνάμε στην κουβέντα αυτή – είναι η ώρα να πάμε παρακάτω ! Σε πιο θετικά ζητήματα ή σε πράξεις φροντίδας της σχέσης μας με αυτό τον άνθρωπο ή σε πιο παραγωγικούς τρόπους σχετισμου μας με τον άνθρωπο αυτόν.

Τέλος, για να καρποφορήσει ο σπόρος που φυτεύουμε σήμερα, είναι καλό να παραδεχτούμε ένα προσωπικό λάθος στον εαυτό μας και μετά να διώξουμε την ενοχή, την αυτό-κριτική, και την ανεπάρκεια και να προχωρήσουμε σε αυτό-στοργή, αυτό-φροντίδα, αυτό-αξία, χαρά και εσωτερική ηρεμία. Καλή επιτυχία!

Θεοδωρακοπούλου Ιωάννα, MSc
Συμβουλευτικός Ψυχολόγος
www.feelwelltoday.com